Θερμές και εγκάρδιες ευχαριστίες σε όλους τους παρευρεθέντες στην προχθεσινή μου διάλεξη στο θέατρο της Αυλιδείας Αρτέμιδος με το παραπάνω θέμα. Ευχαριστίες τόσο για τη μαζική και ουσιαστική τους συμμετοχή όσο και τα ενθουσιώδη σχόλιά τους στο τέλος της διάλεξης.

Και ο επίλογος:
Κυρίες και κύριοι, το Σύμπαν διασκεδάζει με το να διαφοροποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί δεν «επέλεξε» να διατηρήσει την τέλεια ενότητα που το χαρακτήριζε στην αρχή; Γιατί δεν «επέλεξε» να κατασκευάσει πανομοιότυπους τους δομικούς λίθους της ύλης; Ένα τέτοιο Σύμπαν θα ήταν βέβαια πιθανό αλλά θα ήταν άγονο. Θα ήταν ζοφερό. Ένα τέτοιο Σύμπαν δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει το άρωμα των τριαντάφυλλων, το κελάηδισμα των αηδονιών και τα μαγικά ηλιοβασιλέματα. Αλλά πάνω από όλα δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει ούτε μια συνείδηση, ούτε μια διάνοια ικανή να θέσει ερωτήματα για την ιστορία της, για τον προορισμό της. Η τέλεια ενοποίηση, η αλάνθαστη συμμετρία, η απόλυτη τελειότητα θα ήταν συνώνυμες με τη στειρότητα, με τον θάνατο. Η αρχή της ζωής φθείρεται μπροστά στην παγωμένη τελειότητα μιας υπερβολικά ακριβούς συμμετρίας, μιας υπερβολικά απόλυτης ενότητας. Μέσα σε έναν τέλειο και αδιάφορο κόσμο δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Είμαστε εδώ γιατί ζούμε σε ένα Σύμπαν που είναι «ατελές». Αλλά …«ατελές» μέσα στην «τελειότητά» του.