Στο μοναδικό έργο του Γιάννη Γεω. Ντεγιάννη πάνω στο γλωσσικό ιδίωμα του χωριού μας , έχομε αναφερθεί στα προηγούμενα δύο φύλλα της ΦΩΝΗΣ μας. Όπως έχομε διευκρινίσει το έργο αυτό συνεχίζει να μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει μέσα στο 2019 , στην προσπάθεια μας ως Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας, να το αξιοποιήσομε με σεβασμό όπως απαιτηθεί για την καλύτερη και ευρύτερη κοινοποίηση του.
Από τον Γιώργο Β. Σαρρή λάβαμε μήνυμα του σχετικά με τη δημοσίευση στη σελ.2 στο φ.108 της ΦΩΝΗΣ μας με τον παραπάνω τίτλο. Επισημαίνει και έχει δίκιο το δυσανάγνωστο του σχετικού κειμένου και μας το στέλνει σε word για ανάρτηση και ευανάγνωση του. Με ευχαρστίες στο φίλο Γιωργο για την παρέμβαση του, αναρτάμε το σημαντικό αυτό ιστορικό κείμενο όπως μας; το έστειλε.”
Μία αληθινή ιστορική πληροφορία δια την καταγωγήν μερικών οικογενειών του χωρίου Ανδρονιάνοι του τέως Δήμου Κοτυλαίων της επαρχίας Καρυστίας της νήσου Ευβοίας, προερχομένων εκ της νήσου Σάμου. Εν έτει 1829 υπεγράφη εν Λονδίνω πρωτόκολλον δι ού η νήσος Σάμος δεν περιελαμβάνετο εντός των ορίων του τότε σχηματιζομένου Ελληνικού κράτους. Νέοι αγώνες ήρχισαν τότε εις Σάμον εκ των οποίων επανήλθεν ο Λυκούργος Λογοθέτης αναλαβών και αύθις των γενικών αυτής πραγμάτων. Ο δε οπλαρχηγός...
Στις αρχές του φετινού δύστροπου καλοκαιριού , σε αντίθετη κατεύθυνση και διάθεση, ο φίλος Μιχάλης Ποντίκης κυκλοφόρησε ένα ακόμα πόνημα του ως επιμελητής αυτή τη φορά. Μιλάω για το “ΟΡΤΣΑ ΤΑ ΠΑΝΙΑ !” με τον κατατοπιστικό υπότιτλο “Τα ιστιοφόρα πλοία της Κύμης μέσα από λογοτεχνικές αφηγήσεις και περιγραφές της εποχής”. Περιέχει 12 κείμενα το καθένα με τη γλυκύτητα της αυθεντικότητας του και όχι μόνον αυτής. Έχοντας την ευγενική άδεια του φίλου Μιχάλη δημοσιεύομε το παρακάτω σύντομο αλλά πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Γερμανού περιηγητή στην Κύμη στα μέσα του 19ου αιώνα Ζαχαρία Φον Λίγκενταλ.
Οι φωτιές στα δάση είναι φυσιολογικά φαινόμενα.
Η φωτιά είναι ομαλά ενταγμένη στα μεσογειακού τύπου οικοσυστήματα. Σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, στην Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία, στη Χιλή είναι σύνηθες φαινόμενο. Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα φωτιά στην Καλιφόρνια έκανε στάχτη 2.000 σπίτια.
Αγαπητέ κύριε Σπύρου.
Θα ήθελα να σας συγχαρώ εσάς προσωπικά και τα μέλη της συντακτικής επιτροπής για τις συνεχείς προσπάθειες σας για την επιλογή πλούσιας και σπουδαίας ύλης, σύνταξη, έκδοση και κυκλοφορία της εφημερίδας. Εύχομαι καλή συνέχιση της επιτυχούς εκδόσεως.
Σας στέλνω ένα γραπτό κείμενο σε μορφή διηγήματος που είχε γράψει ο μακαρίτης ο πατέρας μου Γεώργιος I. Νάνος για τον θάνατο του παππού του Γεωργίου I. Νάνου το 1924 στο χωριό μας Ανδρονιάνους. Στο κείμενο αυτό περιγράφονται κάποιοι χαρακτήρες των ανθρώπων του χωριού καθώς και κάποιες συνήθειες από την καθημερινότητα τους, έτσι όπως είχαν χαραχτεί στην μνήμη του από τα παιδικά του χρόνια.
ΔΕΙΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΠΟΝΤΙΚΗΣ
Γνωρίζω πως η σεμνότητα του θα προβληματιστεί ακόμα και από αυτή μου την σύντομη αλλά ειλικρινή αναφορά. Και θα παρασύρει και τον ίδιο να σκεφτεί και να μου πει όταν ξανασυναντηθούμε «…δεν έπρεπε βρε Σταμάτη…». Και...
Γράφει η Αρετή Χρυσάγη – Δημητρίου
Τώρα τα τελευταία χρόνια δε γίνεται λόγος για τη χαρά και την αναμονή των πανηγυριών.
Τα παλαιότερα χρόνια ήταν ένα ζωντανό έθιμο με πολύ παλιές ρίζας.
Σε κάθε χωριό οι κάτοικοι για να τιμήσουν τους αγίους της Χριστιανοσύνης, είχαν κτίσει πολλά εξωκλήσια. Όταν γιόρταζε κάποιος άγιος ή αγία γινόταν την παραμονή εσπερινός, ανήμερα λειτουργία και εκείνη την ημέρα είχαν αργία. Κάποια όμως γιορτή που τους
Η εκκλησία στο χωριό μας Δένδρα, είναι αφιερωμένη εις τον Άγιο Ιωάννη
τον Θεολόγο τον αγαπημένο μαθητή του Χριστού που είναι και προστάτης του χωριού μας. Γιορτάζεται η μνήμη του στις 26 Σεπτεμβρίου και την ημέρα εκείνη εγίνετο πανηγύρι στο χωριό μας που αποτελείται από δύο γειτονιές από σπίτια.
Δάσος του Καστροβαλά ακούγεται σήμερα το δάσος που βρίσκεται στα Κοτύλαια και πιάνει την ορεινή περιοχή δυτικά από τις Κοινότητες των Βιτάλων και Ανδρονιάνων.
Αλλοτε ανήκε στο τέως Δήμο Κοτυλαίων και μετά τη διάλυσή του, με το νόμο ΔΝΖ 1912, και τη δημιουργία των κοινοτήτων απετέλεσε ιδιοκτησία των τεσσάρων Κοινοτήτων: Βιτάλου, Ανδρονιάνων, Καλλημεριάνων και Πύργου. Είναι ένα από τα λίγα δάση που ανήκει σε κοινότητες. Στο σύνολό τους τα δάση ανήκουν στο κράτος και εκμεταλλεύονται από αυτό.
Μία εσωτερική, δική μου επιθυμία και η προτροπή κοινών φίλων - δικών μου και της εξαίρετης εφημερίδας "Η Φωνή των Ανδρονιάνων" με παρακίνησαν να γράψω κάτι σχετικό με το χωριό μας, τους Ανδρονιάνους. Φυσικό είναι η επιλογή μου να έχει για πρώτο θέμα τον παραπάνω τίτλο. Εδώ δεν μιλάω για το σημερινό χωριό μας με τα ωραία, σύγχρονα σπίτια του, ούτε για όσους από τους ανθρώπους του, φίλους μου, είδα και χάρηκα μαζί τους κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου εκεί, αλλά για την εικόνα που σχημάτισαν τα παιδικά και νεανικά μου μάτια στις δεκαετίες του 1930 και 1940- εικόνα που έμεινε δροσερή, ανεξίτηλη στη μνήμη μου και που τακτικά ζωντανεύει μέσα μου.