Τη λαϊκή φωνή και παρουσία της Πόλυς Πάνου δεν την αποχωριζόμαστε. Η σεμνή της παρουσία και η χαρακτηριστική και στη συνέπεια της φωνή που ερμήνευσε αρκετά από τα ομορφότερα τραγούδια κορυφαίων συνθετών μας, πάει να τους συναντήσει μαζί με τους τόσους άλλους «Έλληνες στον Άδη».

Εμείς μαζεύομε  με την πρέπουσα επιμέλεια και σεβασμό τα εφόδια που η απούσα πλέον φίλη μας κληροδότησε και είμαστε τυχεροί που το μπορούμε και το ζούμε. Μες’ στην πολλή σκοτούρα μας, τα ακούσματα της μας δίνουν ανάσες. Ταυτόχρονα χρειάζεται να αναρωτηθούμε υπεύθυνα για την αχαριστία μας απέναντι στους τροφοδότες της ζωής και των όμορφων ζωογόνων στιγμών μας, όπως ήταν η Πόλυ Πάνου.

Μήπως αφήνομε ανεξόφλητο το χρέος μας απέναντι των για την μεγάλη τους προσφορά; Η μήπως το ερώτημα είναι περιττό;

Θα είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.

Διαβάστε σχετικές αναρτήσεις από την Καθημερινή και την Ναυτεμπορική >>