ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΣΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ…
(Ο Γλάρος- Γιάννη Σκαρίμπα)
Έφυγε με τρόπο τραγικό και απρόσμενο ο Χρήστος Δ. Σπύρου στις
17 του Δεκέμβρη, επτά ημέρες πριν τα εξηκοστά έκτα γενέθλια
του, οκτώ ημέρες πριν την ονομαστική του γιορτή. Δουλευτής
άξιος και έντιμος από τα 12 χρόνια του συνέχισε τις αρχές των
προγόνων του, κάποιες από τις οποίες δείχνουν να τελειώνουν με
την απώλεια του. Πατέρας και μάνα όσο ήταν δυνατό σε κρίσιμα
ηλικιακά χρόνια των δύο παιδιών του, τα μεγάλωσε με την αγωνία
και τη λαχτάρα της προόδου των. Δεν άφησε το χωριό του ποτέ
όλα αυτά τα χρόνια και στήριξε με τον άδολο πηγαίο εθελοντισμό
του, έργα και προσπάθειες στον τόπο του πολλές φορές και με τον
τρόπο και το αποτέλεσμα που μόνο αυτός κατείχε. Είκοσι χρόνια
την Μεγάλη Παρασκευή κουβαλούσε τον μεγάλο και βαρύ ξύλινο
σταυρό στην περιφορά του Επιταφίου στο χωριό, μοναχικός ρόλος
που επέλεξε. Κοντά στο Σύλλογο του χωριού και στις εκδηλώσεις
του, εκλεκτός και ως χορευτής και συμμέτοχος στις παρέες.
Αδελφούλη μου.
Δεν είσαι μόνος στο τόσο άδικο τελευταίο κακοτράχαλο ταξίδι.
Είσαι δίπλα μας είμαστε κοντά σου. Είναι τόσα πολλά τα όμορφα
που ζήσαμε με την αξιοσύνη σου κορυφαία.
Όμως, με πονά πολύ αδελφούλη μου που δεν μπορώ να απαλύνω
λίγο τον πόνο της μανούλας μας. Με καθηλώνει η αμφιβολία από
το μήπως δεν έκανα κάτι που να σε κρατούσε. Με συντρίβει η
σκέψη του με πόσο πόνο και πίκρα έφυγες. Με πονά που δεν θα
ξαναγευτώ τον υπέροχο τρόπο που τραγουδούσες Καζαντζίδη και
Μητροπάνο . Σου ζήτησα μέσα στο καλοκαίρι να ξανατραγουδήσεις
και έσκυψες το κεφάλι σου και γω το πήρα σαν ναι. Τελικά δεν το
έχασες και το πήρες το τελευταίο τραίνο λίγους μήνες μετά.
Αδελφέ μου…
Σταμάτης Δ. Σπύρου