ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

Γράφει ο Θεοδόσης Στ. Δήμος

Όλοι μας έχουμε σε κάποια ιδιαίτερη πατρίδα ένα μέρος αγαπημένο, ένα πατρικό σπίτι θεμελιωμένο σε αναμνήσεις. Η κατά καιρούς επιστροφή εκεί μοιάζει με αποδημία σε τόπο ιερό, στο χώμα όπου βλαστήσαμε, και ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με την αντάμωση με αγαπητά πρόσωπα.

Ο καιρός περνά, οι καταστάσεις αλλάζουν, δυστυχώς κάποια πρόσωπα μας αφήνουν. Και τότε τα σπίτια μένουν γυμνά, τοίχοι κρύοι. Και από λιόλουστα που ήταν πριν, δείχνουν συννεφιασμένα. Ως φαίνεται, οι άνθρωποι τα φώτιζαν, τα ζέσταιναν, έτσι που γίνονται πικρά στην όψη σαν λείψουν. Κι αφού οι άνθρωποι κάναν τους τόπους, γίνεται βαριά η επιστροφή με το που γίνει η επίσκεψη προσώπων επίσκεψη τόπων.

Από τότε τα σπίτια γερνούν κι αυτά σαν τους ανθρώπους και αργοπεθαίνουν παρατημένα από μας που δε λογαριάσαμε την ψυχή που άφησαν ζωντανή μέσα οι αγαπημένοι μας που έφυγαν και μας προσκαλεί πίσω. Σκοτεινά είναι τα σπίτια χωρίς τα πρόσωπα, μα με τις αναμνήσεις τις γλυκόπικρες και την αγάπη στο εικονοστάσι γίνονται πάλι φωτεινά και μας προσμένουν.

ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝΕ , ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΊΠΟΥΝ

Γέννηση – ζωή- θάνατος. Αυτό είναι όλο. Τεράστιο και μοναδικό για τον καθένα πάνω στη γη μας. Η αρχή και το τέλος που οριοθετούν το μεταξύ των περιεχόμενο. Μια συνέχεια , ένα σύνολο όχι όμως ίδιο στη σύνθεση του. Το τέλος, ο φυσικός θάνατος είναι το απόλυτο, το μόνο ανυπέρβλητο. Η απώλεια δια του θανάτου. Μας κάνει σοφότερους , λιτότερα ουσιαστικούς κοινωνικά. Πρώτα αφήνοντας ήσυχους αυτούς που φύγανε.

Είναι το πιο απλό η πιο αναγκαία οφειλή μας προς τους νεκρούς , να τους αφήσομε ήσυχους στον ύπνο τους. Όσο και αν δεν ήταν επιλογή τους η φυγή τους αυτή. Συχνά άδικη φυγή που μεγαλώνει αυτό το ατομικό αλλά και κοινωνικό μας χρέος. Η τρύπα που δημιουργείται μέσα μας από την απώλεια δικών μας , είναι δεδομένη για όλη τη συνέχεια , δεν κλείνει. Ας την δούμε όχι σαν μαύρη τρύπα στο δικό μας σύμπαν , μα σαν παράθυρο ανοιχτό στη γη μας. Η παγκόσμια ζώσα κουλτούρα και η δική μας η Ελληνική με περισσό θάρρος και πλουραλισμό ,αντιμετωπίζουν το θάνατο ως αυτό που τελικά είναι . Ως σημείο της ζωής, το τελικό της σημείο. Και ως τέτοιο δεν του χαρίζονται.

Το τραγουδάνε κιόλας πηδώντας εύκολα και στρωτά από το μοιρολόι στο τραγούδι κάνοντας τα και χορό και παρέα. Είναι γιατί η απουσία που δημιουργεί η απώλεια, επιμένει και μπορεί να γίνεται παρουσία. Όπου να κοιτάξομε γύρω μας η απώλεια συμμετέχει στη ζωή μέσα από τις δημιουργίες που αφήνει ή που παράγει. Με ευθύτητα ή συγκαλυμμένα αλλά διακριτά. Στην καθημερινότητα, στη δουλειά. Στις πράξεις, στα έργα, στο λόγο. Στην τέχνη και όλα της τα συστατικά. Λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική , μουσική, τραγούδι, παροιμίες.

Η ζωή δηλαδή που μένει πίσω και συνεχίζεται με την μοναδικότητα της, δεν φοβάται τελικά το μοιραίο, αντίθετα μπορεί και δημιουργεί από αυτό εφόδια για την ίδια και τη συνέχεια της. Ας δούμε τη μοιραία απώλεια ως δεδομένο , δομικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης. Ζούμε με αυτό και κοιτάμε μπροστά δημιουργικά, με γνώση, με ήθος, με αξιοπρέπεια , με αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ