Λίγες σκέψεις "αδέσποτες"
Γράφει η Κατερίνα Βελισσαράκου
Το χωριό του πατέρα μου το λάτρεψα από μικρό παιδί. Αύγουστο μήνα μας έφερνε για διακοπές και από την χαρά που είχα, το προηγούμενο βράδυ του ταξιδιού ,δεν έκλεινα μάτι. Έως τα σήμερα λατρεύω τα πετρόκτιστα σπίτια του, την ευωδιά των απλωμένων σύκων στον ήλιο, την μυρωδιά των τηγανοψωμάτων, τα αγκυλωμένα εξωκλήσια στην πλαγιά του βουνού, τα κουδουνίσματα των ζώων που ψάχνουν χορτάρι για τροφή ,τις μικρές αυλές με τα γερόντια που πάντα έχουν μια καλημέρα για τον περαστικό και μια ερώτηση: τίνους πιδί ίσι; Χαίρομαι αφάνταστα σε κάθε πρόοδο, σε κάθε πολιτιστική κίνηση, σε κάθε όμορφη πρωτοβουλία ανάδειξης της πλούσιας κληρονομιάς μας αλλά λυπάμαι και πολύ που η μίζερη νοοτροπία κάποιων βρωμίζει τους χώρους που κάποιοι καθάρισαν, ρίχνει άναρχο μπετόν εκεί που στόλιζε η πέτρα, πετροβολάει και δηλητηριάζει τις γάτες που αναζητούν φαγητό και διώχνει τα λιγοστά αδέσποτα σκυλιά του χωριού μας γιατί τα θεωρεί επικίνδυνα. Σε αυτό δε το σημείο θα σταθώ στο κείμενο αυτό.
Τα αδέσποτα όπως όλοι ξέρουμε δεν φυτρώνουν. Η δική μας αναλγησία τα πολλαπλασιάζει. Εμείς είμαστε που δεν στειρώνουμε την σκυλίτσα μας αλλά την αφήνουμε ελεύθερη να κυκλοφορεί και να γεννοβολάει, εμείς πάλι που εγκαταλείπουμε τον σκύλο μας όταν τον βαρεθούμε, δεκάδες καθημερινά τα εγκαταλειμμένα σκυλιά ιδιαίτερα στο τέλος της κυνηγητικής περιόδου και στην έναρξη των διακοπών. Εμείς πάλι που επιτρέπουμε στον οποιοδήποτε να εκτρέφει ράτσες σκυλιών τις οποίες μοσχοπουλά χωρίς άδεια. Ο κατάλογος μακρύς.
Υπεύθυνοι για την διαχείριση των αδέσποτων είναι οι Δήμοι οι οποίοι όμως αδιαφορούν ή στην καλύτερη περίπτωση κατασκευάζουν ένα καταφύγιο της κακιάς ώρας για τον εγκλεισμό των ζώων. Ο νόμος όμως είναι ξεκάθαρος. Τα καταφύγια είναι τόπος προσωρινής διαμονής των ζώων ώστε να εμβολιαστούν, να σημανθούν, να θεραπευτούν αν νοσούν και κατόπιν να αφεθούν στο περιβάλλον όπου ζούσαν πριν: ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσά μας δηλαδή. Αυτό το "ανάμεσά μας" είναι το σπίτι τους, η οικογένειά τους και οφείλουμε να συμπορευτούμε μαζί τους.
Είναι από την φύση τους πιστά, χωρίς μίσος και έχθρα. Χωρίς τα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Αν δε κάποιες φορές, νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε από αυτά, είναι γιατί τα σκυλιά έχουν από την φύση τους έναν κυνηγετικό μηχανισμό που ενεργοποιείται από κάτι γρήγορο και ενίοτε θορυβώδες πχ. ένα μηχανάκι, ένα αυτοκίνητο και έτσι γαβγίζουν. Διαισθάνονται επίσης ποιος τα αγαπάει και ποιος όχι και καταλαβαίνουν τις κινήσεις του σώματός μας, καθώς και την χροιά της φωνής μας. Αν κάποιος λοιπόν που δεν τα συμπαθεί, ετοιμαστεί να σηκώσει μια μαγκούρα να τα χτυπήσει, αυτά θα αμυνθούν το λιγότερο πάλι με γάβγισμα.
Σαφέστατα την μεγαλύτερη ευθύνη έχει το κράτος, που δεν ακολουθεί ένα πρόγραμμα μείωσης των αδέσποτων με στειρώσεις, σημάνσεις, φόρους, φορολογικές απαλλαγές, σχολικό μάθημα φιλοζωίας και προπάντων επιβολή γερών προστίμων στους παραβάτες.
Το πρόβλημα από την άλλη, με εμάς τους Έλληνες, είναι ότι η νομοθεσία δεν μπορεί να υπαγορεύσει την κοινωνική αντίληψη. Δύσκολα αποδεχόμαστε ότι για να αλλάξει κάτι γύρω μας πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξει μέσα μας ο τρόπος που το βλέπουμε και δύσκολα αποδεχόμαστε πως δεν έχουμε μόνο δικαιώματα που αν περιφρονούνται πρέπει να τα διεκδικούμε, έχουμε και υποχρεώσεις και μια από αυτές ως ανώτερα όντα που είμαστε, είναι να προστατεύσουμε τη φύση και όλα όσα αυτή τόσο απλόχερα μας προσφέρει. Δεν μπορούμε εν ολίγοις να γυρνάμε την πλάτη στα ζώα που κυκλοφορούν ανάμεσα μας λιμοκτονώντας γεμάτα ψύλλους και τσιμπούρια ζητιανεύοντας κάτι από την εναπομείνασα ανθρωπιά μας. Δεν μπορούμε να γυρνάμε πλάτη στην κακοψυχία κάποιων που ζουν παραδίπλα μας, και που έμαθαν να ενοχλούνται και μόνο από την παρουσία τους. Είμαστε περισσότεροι αυτοί που λέμε «όχι» σε μια τέτοια κοινωνία και πρέπει να αμυνθούμε. Άλλωστε ο Γκάντι έναν αιώνα πριν τα είχε πει όλα σε μια φράση : «Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα»
(Αφιερωμένο στην Λούλα και στον Κανέλλο, αδεσποτάκια των Ανδρονιάνων που φροντίζονται από κατοίκους του χωριού)
6-5-2020