Ρώτησε κάποτε τον Ευκλείδη ένας μαθητής του. «Δάσκαλε, και σε τι θα μου χρησιμεύσει το θεώρημα της Γεωμετρίας που μόλις τώρα μας δίδαξες;». Γυρίζει ο Ευκλείδης σε έναν συμμαθητή του και του λέει: «Δώσε του πέντε δραχμές».
Κάπως έτσι θέτουν και σήμερα μερικοί ένα παρόμοιο ερώτημα. Και σε τι μας είναι χρήσιμα όλα αυτά; Εννοώντας προφανώς κάποιες «άχρηστες», κατά την άποψή τους γνώσεις, για παράδειγμα, περί αστέρων και συμπάντων.
Και τα ερωτήματα είναι πολλά. Δεν εξυπηρετεί και δεν προωθεί την ψυχική ανάταση και ατομική εξέλιξη του ανθρώπου η προσπάθεια διερεύνησης προαιώνιων ερωτημάτων που αφορούν τους φυσικούς νόμους οι οποίοι διέπουν αυτό που χαρακτηρίζεται ως άνθρωπος ή ως Φύση; Και τι την προωθεί; Το ωράριο 8-4 και η παραγωγή ενός όγκου χαρτιών ή η διακίνηση κάποιων μετοχών; Ζώντας σε μια αχαρακτήριστη εποχή, η οποία θεωρεί ότι αναγκαίο για τον άνθρωπο είναι ό,τι γεμίζει την κοιλιά του και ό,τι ικανοποιεί τις αισθήσεις του, μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα άλλο δεν είναι χρήσιμο. Δηλαδή η ανάπτυξη του νου, του εγκεφάλου, κατά την άποψη ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας, δεν είναι χρήσιμη γιατί συνήθως δεν είναι παραγωγική, δεν μπορεί δηλαδή να αποφέρει άμεσο οικονομικό κέρδος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να «πετάμε στα σύννεφα».
Αυτό το οποίο πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις. Ο πραγματικά πνευματικός άνθρωπος, και όχι ο ψευτο- διανοούμενος, δε διαχωρίζεται από τον καθημερινό άνθρωπο ο οποίος γνωρίζει να απολαμβάνει τις μικροχαρές της ζωής. Απλώς ο πνευματικός άνθρωπος ξέρει να ξεχωρίζει αυτές τις δύο όψεις του. Δεν βυθίζεται μονοσήμαντα ούτε στην πνευματική απολυτότητα, ούτε στις μικροχαρές της υλικής ζωής πιστεύοντας ότι η επιλογή του ενός και μόνο δρόμου οδηγεί στην κοσμική ψυχική χαρά και ανάταση.
Αντίθετα βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και βιώνει ισόρροπα και τις δυο φύσεις του. Γι’ αυτό η αλήθεια είναι, όσο και αν αυτό ακούγεται κάπως περίεργο, πως ένας πραγματικός ερευνητής επιστήμονας ό,τι κάνει το κάνει πρωταρχικά για τον εαυτό του. Για προσωπική του χαρά, για προσωπική του ψυχική ευχαρίστηση. Δεν το κρατάει όμως για τον εαυτό του. Δεν το κλείνει στο συρτάρι του. Το διαδίδει. Οφείλει να το διαδώσει. Το ίδιο κάνει ή πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης ή συγγραφέας. Κι ο κόσμος στη συνέχεια, γίνεται κοινωνός της προσωπικής του χαράς χειριζόμενος το προϊόν που ήδη αυτός έχει παράγει.
Δρ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ –ΙΟΥΝΙΟΣ 2017