Συνηθίζομε την ασέβεια. Είμαστε πολύ επιρρεπείς θέλω να πω στην κάθε μορφή ασέβειας που συχνά δεν την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια ή και αν κάπου την αισθανόμαστε ως τέτοια, τότε την τοποθετούμε υπό την κακώς νοούμενη ελευθερία μας και συνεχίζομε το δρόμο μας με τη μύτη προς τον ουρανό. Πολλές οι εφαρμογές της ασέβειας στη ζωή μας και την εκτρέπουν βρωμίζοντας την. Μια άλλη μορφή, κακού αυτή τη φορά συμμετοχικού εθελοντισμού. Είναι γεγονός πως η ασέβεια κτυπά και τα άψυχα γύρω μας, σε αυτά άλλωστε αναφέρομαι σε τούτο το σημείωμα μου. Μη έχοντας την νοητική, αισθητική, ηθική δυνατότητα υιοθετούμε συμπεριφορές καταστροφικές προς ό,τι μπορεί να μη μας πάει, ή πάλι παρασυρόμενοι και πολύ εύκολα παρασυρόμαστε, από προτάσεις, εικόνες, ακούσματα κλπ εφήμερα, αδιέξοδα, επιδερμικά.
Από την παιδική μου ηλικία, δεκαετία του 1960, ένα που θυμάμαι δυνατά ως χαρακτηριστικό στο χωριό μας, όπως και σε όλα τα γύρω χωριά, είναι η έντονη παρουσία των καλντεριμιών, υπέροχων συνήθως κατασκευών, σε όλες τις γειτονιές αλλά και στα χωριά εκτός αυτών. Πρόσφατα σε μια βόλτα από τα Δένδρα προς τα γεφύρια, σαν βίαιη κλωτσιά στον πισινό μου αισθάνθηκα τη βαναυσότητα μας ως ανθρώπων, στην επαφή με το παλιό καλντερίμι. Το πολύ νερό του μικρού στο πλάι ρέματος που ξεχείλισε και παρέσυρε το χώμα με το οποίο είχε καλύψει η σύγχρονη τεχνική και αισθητική το πέτρινο καλντερίμι, κατάφερε να το επαναφέρει εν μέρει στο αμείλικτο φως της ημέρας, αποκαλύπτοντας πλήρως την δική μας διαχρονική εγωιστική ανεπάρκεια. Εδώ και πολλά χρόνια μόνο ένα καλντερίμι εντός του χωριού μας γνωρίζω πως πλέον υπάρχει μέχρι και σήμερα. Αυτό από τον κεντρικό δρόμο του χωριού έξω από το Αρχοντικό της Ειρήνης, μέχρι το υδραυλικό επισκευασμένο πριν μερικά χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν και κάποια άλλα όπως αυτό στο οποίο αναφέρθηκα προηγούμενα, σκεπασμένα, πρόχειρα ή όχι, από ανθρώπινο χέρι ή από αυτό το προστατευτικό της φύσης . Προσωπικά προτείνω να ασχοληθούμε με το θέμα για τα δύο χωριά μας, αρχικά με μια κατά το δυνατόν απογραφή και ιστορική καταγραφή με διάφορα μέσα.Από την παιδική μου ηλικία, δεκαετία του 1960, ένα που θυμάμαι δυνατά ως χαρακτηριστικό στο χωριό μας, όπως και σε όλα τα γύρω χωριά, είναι η έντονη παρουσία των καλντεριμιών, υπέροχων συνήθως κατασκευών, σε όλες τις γειτονιές αλλά και στα χωριά εκτός αυτών. Πρόσφατα σε μια βόλτα από τα Δένδρα προς τα γεφύρια, σαν βίαιη κλωτσιά στον πισινό μου αισθάνθηκα τη βαναυσότητα μας ως ανθρώπων, στην επαφή με το παλιό καλντερίμι. Το πολύ νερό του μικρού στο πλάι ρέματος που ξεχείλισε και παρέσυρε το χώμα με το οποίο είχε καλύψει η σύγχρονη τεχνική και αισθητική το πέτρινο καλντερίμι, κατάφερε να το επαναφέρει εν μέρει στο αμείλικτο φως της ημέρας, αποκαλύπτοντας πλήρως την δική μας διαχρονική εγωιστική ανεπάρκεια. Εδώ και πολλά χρόνια μόνο ένα καλντερίμι εντός του χωριού μας γνωρίζω πως πλέον υπάρχει μέχρι και σήμερα. Αυτό από τον κεντρικό δρόμο του χωριού έξω από το Αρχοντικό της Ειρήνης, μέχρι το υδραυλικό επισκευασμένο πριν μερικά χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν και κάποια άλλα όπως αυτό στο οποίο αναφέρθηκα προηγούμενα, σκεπασμένα, πρόχειρα ή όχι, από ανθρώπινο χέρι ή από αυτό το προστατευτικό της φύσης . Προσωπικά προτείνω να ασχοληθούμε με το θέμα για τα δύο χωριά μας, αρχικά με μια κατά το δυνατόν απογραφή και ιστορική καταγραφή με διάφορα μέσα.
Σε πολλούς άλλους τόπους, από τους οποίους επίσης πέρασαν και περνάνε ίδιες αλλά και πιο αυξημένες σοβαρές ή όχι ανάγκες με αυτές των δικών μας χωριών, η ασέβεια προς τα γόνιμα, ζωτικά έργα του παρελθόντος, ισχύει ως ευσέβεια. Είναι πολύ πικρό να μη βλέπομε και να μη εκτιμάμε την ζωή των άψυχων αυτών, αλλά και να αδιαφορούμε στην όμορφη ανάγκη να τα εντάξομε στη ζωή μας από σεβασμό προς την μακρόχρονη βοήθεια που πρόσφεραν στην ζωή των προγόνων μας, αλλά και προς την κατασκευαστική, αισθητική τους αξία. Το απαραίτητο συγκριτικό στοιχείο για το μέλλον αδιαφορούμε να το κρατήσομε, παρά το ότι σήμερα τα όπλα μας είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο ικανά για το σκοπό αυτό.Σε πολλούς άλλους τόπους, από τους οποίους επίσης πέρασαν και περνάνε ίδιες αλλά και πιο αυξημένες σοβαρές ή όχι ανάγκες με αυτές των δικών μας χωριών, η ασέβεια προς τα γόνιμα, ζωτικά έργα του παρελθόντος, ισχύει ως ευσέβεια. Είναι πολύ πικρό να μη βλέπομε και να μη εκτιμάμε την ζωή των άψυχων αυτών, αλλά και να αδιαφορούμε στην όμορφη ανάγκη να τα εντάξομε στη ζωή μας από σεβασμό προς την μακρόχρονη βοήθεια που πρόσφεραν στην ζωή των προγόνων μας, αλλά και προς την κατασκευαστική, αισθητική τους αξία. Το απαραίτητο συγκριτικό στοιχείο για το μέλλον αδιαφορούμε να το κρατήσομε, παρά το ότι σήμερα τα όπλα μας είναι πολύ περισσότερα και πολύ πιο ικανά για το σκοπό αυτό.
Δένδρα 9/4/2022Δένδρα 9/4/2022
Σταμάτης Δ. Σπύρου